Potwierdź status profesjonalisty

Przypadek dotyczy 59 letniego, ogólnie zdrowego mężczyzny (badania krwi wykazały prawidłową morfologię krwi, frakcje cholesterolowe w normie oraz poziom wit.3D bliski dolnej granicy normy). U pacjenta stwierdzono chorobę przyzębia. Wykonano badanie tomograficzne CBCT szczęki i żuchwy. Do usunięcia zakwalifikowano zęby 37,38 oraz 32-42 (most na zębach 45 i 47 został usunięty 4 miesiące wcześniej w związku z dolegliwościami bólowymi).

Zaplanowano zabieg wszczepienia 6 implantów ICX celem odbudowy utraconych zębów.

Za pomocą komputerowego systemu nawigacyjnego 3D został zaprojektowany szablon umocowany na pozostałych zębach pacjenta. Zabieg wykonano w znieczuleniu miejscowym. Usunięto rozchwiane zęby żuchwy. Po sprawdzeniu prawidłowości osadzenia szablonu wykonano płat. Przy wykorzystaniu szablonu kolejnymi wiertłami zaopatrzonymi w stopery rozpoczęto preparację łoża dla implantów.

Po przygotowaniu miejsc implantacyjnych przystąpiono do wprowadzenia wszystkich 6 Implantów. Po ich wprowadzeniu założono śruby gojące i zaszyto śluzówkę. Wprowadzono antybiotykoterapię. Wykonano zdjęcie CBTC kontrolne po zabiegu.

WNIOSKI

Najnowszym i bardzo wartościowym osiągnięciem implantologii jest możliwość precyzyjnego pozycjonowania implantów w trójwymiarowej rekonstrukcji tkanki kostnej za pomocą szablonów chirurgicznych, uzyskiwanych dzięki cyfrowej diagnostyce 3D za pomocą tomografii komputerowej. Są one projektowane za pomocą nowoczesnych programów komputerowych.

Dostępne systemy nawigacyjne minimalizują ryzyko potencjalnych komplikacji podczas chirurgicznego i protetycznego etapu leczenia. Znacznie zwiększają one przewidywalność pracy, dzięki czemu poprawiają bezpieczeństwo pacjenta oraz skracają czas pracy lekarza. Mogą one także zmniejszyć traumatyczność zabiegu dla pacjenta.

Szablon był bardzo precyzyjny, stabilny i dopasowany do podłoża. Z uwagi na konieczność zaplanowania miejsc implantacji w bezpośrednim sąsiedztwie zębów, zaistniała konieczność uniesienia tulei prowadzących wiertła implantologiczne kilka milimetrów ponad poziom grzbietu części zębodołowej żuchwy. Uniesienie tulei sprawiło, że część implantów musiało zostać wprowadzone z ręki, ponieważ przenośnik implantu wraz ze wszczepem były za krótkie, aby dosięgnąć do grzbietu kości. Być może rozwiązaniem było by wykonanie przenośnika implantu bez ogranicznika? Zamiast ogranicznika można np. wyciąć paski które informowałyby operatora, na jakiej głębokości aktualnie znajduje się wprowadzany implant. Uważam, że po wyeliminowaniu tego mankamentu, precyzja wprowadzania wszczepów byłaby znacznie wyższa.