Leczenie implantologiczne pacjenta z hipodoncją zębów 12,13,14, 22, 23, 24, 25.

Ogólnie zdrowy 40 letni mężczyzna, zgłosił się na leczenie implantologiczne w celu uzupełnienia brakujących zębów stałych szczęki. Pacjent zakończył wstępne leczenie ortodontyczne 8 miesięcy przed zabiegiem, dwa miesiące temu zostały usunięte przetrwałe mleczne kły szczęki, obecnie użytkuje protezę szkieletową szczęki.

Wykonano badanie CBCT głowy oraz wykonano skany jamy ustnej w celu wykonania szablonu ICX Magellan.

Na podstawie badania tomograficznego i analizy protetycznej zdecydowano się na wykonanie dwóch mostów opartych na implantach w miejscach 12-14 oraz 22 – 25.

Ze względu na nisko schodzące dno zatoki w okolicy 25 zaplanowano otwarte podniesienie dna zatoki z odroczoną implantacją.

Zabieg został wykonany w znieczuleniu miejscowym.

Po nacięciu bł. śluzowej wyrostka odsłonięto ścianę boczną zatoki szczękowej prawej. Skrobakiem kostnym wykonano okienko, pobierając wióry kostne. Następnie podniesiono membranę Schneidera. Przy użyciu szablonu ICX-Magellan nawiercono łoże pod implant ICX 3.75×10 mm w miejscu 22, który osadzono. Użyto bloku kostnego allograftowego, z którego pobrano wióry kostne. Następnie wymieszano je z kością własną pacjenta i wypełniono przestrzeń zatoki. Otwór zamknięto allograftową blaszką kostną umocowaną śrubą do osteosyntezy. Pozostałą część blaszki kostnej i wiórów wykorzystano do przykrycia dehiscencji kostnej w miejscu implantu 22.

W drugiej kolejności przy użyciu szablonu nawiercono łoża pod implanty ICX w miejscach 12 i 14. Osadzono dwa implanty ICX 3.75×10 mm

Ubytki kości przykryto mieszaniną kości pobranej w trakcie nawiercania z allograftem. Następnie wióry przykryto blaszkami kostnymi umocowanymi śrubami do osteosyntezy.

Całość zabezpieczono szwami 5.0 i 6.0

WNIOSKI

Strefa estetyczna jest szczególnie trudnym zadaniem dla implantologa. Właściwa ocena trójwymiarowego położenia implantu jest kluczowa dla osiągnięcia optymalnych wyników estetycznych. Cyfrowe planowe i na jego podstawie zastosowanie szablonu chirurgicznego niezwykle usprawnia proces zabiegu a także zwiększa jego końcową przewidywalność.
W przedstawionym powyżej przypadku dodatkową trudnością były braki objętości kości w miejscach planowanych implantów. Dzięki cyfrowej analizie można było wcześniej przygotować bloczki kostne allograftowe i precyzyjnie dopasować je do istniejących braków struktur kostnych pacjenta.